Το ελληνικό βόλεϊ στηρίζει πολλά στους Γκόρτσανιουκ - Κουμεντάκη

Το ελληνικό βόλεϊ στηρίζει πολλά στους Γκόρτσανιουκ - Κουμεντάκη

Δύο ταλαντούχοι παίκτες με την εφετινή παρουσία τους στο πρωτάθλημα αφήνουν υποσχέσεις ότι θα βοηθήσουν σημαντικά στη νέα προσπάθεια της Εθνικής ανδρών. Ο Ζένια Γκόρτσανιουκ του Ηρακλή και ο Ραφαήλ Κουμεντάκης του Εθνικού Αλεξανδρούπολης είναι δύο από τις παρουσίες νεαρών που ξεχωρίζουν στο εφετινό πρωτάθλημα της Volleyleague. Ο πρώτος αναδείχτηκε MVP της 3ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος βοηθώντας τα μέγιστα στη νίκη του Ηρακλή με 3-1 στο γήπεδο του «Ρέντη», ενώ ο δεύτερος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Εθνικού στην προσπάθεια παραμονής στην κατηγορία. Ο Ζένια ξεκίνησε την καριέρα του από τα τμήματα υποδομών του Ηρακλή. Γεννήθηκε το 1987, έχει ύψος 1.98 και αγωνίζεται ως ακραίος.

Στις πρώτες εμφανίσεις του με τα κυανόλευκα έκανε τους «ειδικούς» να μιλούν για ένα μεγάλο αστέρι που το άστρο του θα λάμψει γρήγορα. Δυστυχώς, οι τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να έχει την αναμενόμενη πορεία, αλλά εφέτος μετά και την εγχείρηση που υποβλήθηκε δείχνει ικανός και έτοιμος για ένα μεγάλο come-back. Ο έτερος της παρέας, Ραφαήλ, γεννήθηκε το 1993, έχει ύψος 2.03 και αγωνίζεται ως ακραίος. Ξεχώρισε από τα τμήματα υποδομής του Εθνικού Αλεξανδρούπολης, εδώ και τρία χρόνια αγωνίζεται στην ανδρική ομάδα, ενώ ήταν από τους βασικούς στην πρόκριση της Εθνικής παίδων στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο, πόσο μάλλον όταν είσαι μέλος μιας οικογένειας με παράδοση στο βόλεϊ, όπως είναι αυτή του Ζένια Γκόρτσανιουκ. Αυτό ήταν που τον έκανε να ασχοληθεί με το βόλεϊ αν και αρχικά το όνειρό του ήταν να γίνει πυγμάχος.

«Έγινα με το ζόρι βολεϊμπολίστας», θα δηλώσει μερικά χρόνια μετά εξηγώντας πως το άθλημα που του άρεσε ήταν η πυγμαχία κάνοντας παρέα με Ουκρανούς φίλους του που στη συνέχεια αναδείχτηκαν Παγκόσμιοι πρωταθλητές: «Ήθελα να γίνω πυγμάχος, αλλά μία διάσειση στάθηκε εμπόδιο στο να κυνηγήσω το όνειρό μου. Ξεκίνησα να παίζω βόλεϊ στις ακαδημίες της Λοκομοτίβ για να συνεχίσω σε ηλικία 13 ετών στον Ηρακλή. Ασχολήθηκα με το ζόρι με το βόλεϊ, αλλά στην πορεία το αγάπησα».

Ο ερχομός της οικογένειάς του στη Θεσσαλονίκη και η εγγραφή του στα τμήματα υποδομών του «κυανόλευκου» συλλόγου ήταν μόνο η αρχή, αφού έντεκα χρόνια μετά ο Ζένια Γκόρτσανιουκ συνεχίζει να αγωνίζεται στον Ηρακλή. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που στις πρώτες εμφανίσεις του στα παιχνίδια της εφηβικής ομάδας των «κυανόλευκων» έβλεπαν στο πρόσωπό του τον νέο Κράβαρικ. Ενδεικτικό είναι ότι στην πρώτη συμμετοχή του με την ανδρική ομάδα του Ηρακλή το 2001, όταν ο Αλέκος Λεώνης τον χρησιμοποίησε ως αλλαγή για το σερβίς, οι φίλαθλοι τον χειροκροτούσαν ασταμάτητα, νομίζοντας ότι πρόκειται για τον Κράβαρικ. Για πολλούς η εξέλιξη του Γκόρτσιανουκ δεν ήταν η αναμενόμενη, σε σύγκριση με τα προσόντα του. Αιτία οι τραυματισμοί που πέρασε και δυστυχώς τον ταλαιπωρούν ακόμα και σήμερα:

«Νομίζω ότι έκανα μεγάλο λάθος που συμμετείχα σε όλες τις διοργανώσεις. Από τη μια το σχολείο και οι προπονήσεις με τη σχολική ομάδα, από την άλλοι οι αγώνες με τα τμήματα υποδομών και την ανδρική ομάδα του Ηρακλή και οι προπονήσεις με την Εθνική επιβάρυναν την κατάστασή μου. Οι τραυματισμοί με άφησαν πολύ πίσω και τώρα προσπαθώ να κερδίσω το χαμένο έδαφος. Για πέντε ολόκληρα χρόνια ξεκουραζόμουν σταδιακά και με θεραπείες προσπαθούσα να ξεπεράσω το πρόβλημα». 

 

Επανήλθε γερός

 

Έστω και με καθυστέρηση το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Ζένια δεν συμμετείχε στην προετοιμασία και τους αγώνες της Εθνικής ανδρών, γιατί μετά την εγχείριση αναχώρησε για τις ΗΠΑ όπου και ακολούθησε πρόγραμμα αποθεραπείας σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης, από το οποίο έχουν περάσει μεγάλα ονόματα αθλητών του μπάσκετ: «Η κατάσταση είχε επιδεινωθεί και έτσι το καλοκαίρι υποβλήθηκα σε επέμβαση από τον γιατρό του Ηρακλή, Δήμο Αλασεϊρλή, τον οποίο και θέλω να ευχαριστήσω δημόσια. Ακολούθησα ειδικό πρόγραμμα θεραπείας με τον φυσιοθεραπευτή της ομάδας, Στέλιο Ναβροζίδη, μέχρι και τη στιγμή που έφυγα στις ΗΠΑ για να συνεχίσω την αποθεραπεία μου σε ένα ειδικό κέντρο αποκατάστασης με τεράστια εμπειρία σε περιπτώσεις σαν και τη δική μου. Είδα μεγάλη βελτίωση και πιστεύω ότι θα είμαι ολοένα και καλύτερα».

Σύμφωνα με τον αθλητή του Ηρακλή θα μπορούσε να είχε γίνει πιο προσεκτική διαχείριση από τον «κυανόλευκο» σύλλογο, ενώ ευθύνες είχε και ο ίδιος αφού ήθελε γρήγορα να αναρριχηθεί. Την εφετινή χρονιά, όσες φορές έχει κληθεί από τον προπονητή του δείχνει να είναι σε φόρμα: «Πράγματι, αν και αρχικά μετά την επέμβαση είχα ανασφάλεια, κατάφερα μέσα από τις προπονήσεις να ξεπεράσω τις φοβίες μου και να επανέλθω σε κανονικούς ρυθμούς. Είμαι σε φόρμα και αυτό φαίνεται και από τις προπονήσεις, αλλά και από τα παιχνίδια στα οποία έχω αγωνιστεί».

Όπως ήταν φυσικό η επόμενη ερώτηση είχε να κάνει για τη συνεργασία του με τον Φρέντι Μπρουκς, με τον οποίο υπήρξε συμπαίκτης προτού ο τελευταίος κρεμάσει τα παπούτσια του: «Έχω μάθει πολλά πράγματα από τον Μπρουκς. Ήταν ένας αθλητής με τεράστια εμπειρία και γνώσεις. Η συνεργασία μας είναι εξίσου καλή και τώρα που έγινε προπονητής μου. Οι συμβουλές του είναι πολύτιμες και ξέρει να μου δίνει ευκαιρίες όταν τις αξίζω».

Ο νεαρός ακραίος δεν το κρύβει πως ήταν τιμή του να συνεργαστεί με κορυφαίους αθλητές από το παγκόσμιο στερέωμα όπως οι Αμερικανοί Μπολ και Χοφ και να μάθει πολλά από τον Κράβαρικ: «Έχω πάρει σημαντικά πράγματα από όλους τους αθλητές που πέρασαν από τον Ηρακλή. Από όλους και από κάτι. Ο Αντρέι είναι φίλος μου. Είμαστε στις αποστολές στο ίδιο δωμάτιο και συζητάμε για πολλά πράγματα».

Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει όλα τα σωματεία, αλλά και το επίπεδο του πρωταθλήματος σύμφωνα με τον Ζένια που εξηγεί: «Με προβληματίζει το μέλλον του ελληνικού βόλεϊ. Ήδη βλέπουμε πως το επίπεδο έχει πέσει γιατί δεν έρχονται στην Ελλάδα σπουδαίοι αθλητές. Τα προηγούμενα χρόνια πέρασαν από τον Ηρακλή, αλλά και από τους άλλους συλλόγους, Παγκόσμιοι πρωταθλητές, Ολυμπιονίκες, μεγάλα ονόματα του χώρου. Οι εφετινές χαμηλότερες σε κόστος μεταγραφές επηρέασαν και το επίπεδο του πρωταθλήματος».

Για τον Ζένια Γκόρτσανιουκ πάνω απ’ όλα υπάρχει ο Ηρακλής. Σε ερώτηση για το αν θα έφευγε ποτέ για να πάει σε κάποια άλλη ομάδα, ο διεθνής άσος είχε να πει: «Σε άλλη ομάδα στην Ελλάδα όχι. Θα το σκεφτόμουν εάν είχα κάποια πρόταση από Ιταλία για παράδειγμα, με την προϋπόθεση να παίζω βασικός. Και πάλι, όμως, εάν ερχόταν ο Ηρακλής και μου έλεγε ότι θα παίζω βασικός δεν θα έφευγα».

Τα τελευταία δύο χρόνια εξαιτίας και των προβλημάτων που πέρασε με τα γόνατά του απείχε από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Η σταδιακή βελτίωση στην υγεία του και η πρόσληψη του Αλέκου Λεώνη στον πάγκο της γαλανόλευκης, ίσως αποτελέσουν το ερέθισμα προκειμένου να επιστρέψει. «Με τον κ. Λεώνη έχω δουλέψει πολλά χρόνια. Ουσιαστικά είναι ο προπονητής που με βοήθησε και μου έδωσε ευκαιρίες στον Ηρακλή. Η Εθνική δίνει ευκαιρίες στα νέα παιδιά και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Εγώ, όμως, έχω και ένα παράπονο από την Ελληνική Ομοσπονδία. Το 2007, όταν και πάλι ήταν ο Λεώνης προπονητής στην Εθνική Ανδρών, η Ε.Ο.ΠΕ. μας υποσχέθηκε ένα πριμ μετά την πρόκριση. Δυστυχώς, το πήραν όλοι οι συμπαίκτες μου εκτός από εμένα και τον Κράβαρικ. Δεν ξέρω για ποιο λόγο έγινε αυτό, αλλά δυστυχώς μετράω και το κάθε ευρώ».

 

Παράδειγμα προς μίμηση

 

Ένα από συνηθισμένα ερωτήματα των γονέων που θέλουν τα παιδιά τους να αποκτήσουν αθλητική παιδεία και ταυτόχρονα να προοδεύσουν στο σχολείο είναι το πώς μπορεί ένα μαθητής - αθλητής να τα καταφέρνει εξίσου καλά. Φωτεινό παράδειγμα ο Ραφαήλ Κουμεντάκης. Ο 18άχρονος ακραίος του Εθνικού Αλεξανδρούπολης είναι μαθητής της τρίτης τάξης του Λυκείου και εδώ και τρία χρόνια δίνει το «παρών» στις προπονήσεις, αλλά και στους αγώνες του Εθνικού, από όπου ξεκίνησε και συνεχίζει την καριέρα του. Παράλληλα, αγωνίζεται στην Εθνική παίδων, ενώ το καλοκαίρι που μας πέρασε κλήθηκε και στην Εθνική Ανδρών.

«Η Αλεξανδρούπολη ήταν και θα συνεχίσει να είναι, ένα φυτώριο αθλητών», τονίζει ο νεαρός που αναδείχτηκε μέσα από τα τμήματα υποδομής του συλλόγου και πλέον συνεχίζει την καριέρα του στην ανδρική ομάδα που το 2010 επέστρεψε στη Volleyleague. Όσο για την Εθνική παίδων που πανηγύρισε την πρόκρισή της στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Τουρκίας, είπε:«Βλέπω ως θρίαμβο αυτό που πετύχαμε. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση η πρόκριση. Ξεχώριζαν κάποιες ομάδες και μεταξύ αυτών και η Ελλάδα. Αυτό, όμως, έπρεπε να το αποδείξουμε και μέσα στο γήπεδο. Δύο χρόνια αυτή η ομάδα προετοιμαζόταν από τον κ. Δημητριάδη με στόχο την πρόκριση στα τελικά. Θέλαμε να φτάσουμε ως το τέλος και τα καταφέραμε. Τα καλύτερα έρχονται. Κοιτάμε μπροστά. Στα τελικά θα συναντήσουμε πολύ καλές ομάδες, που έχουν παράδοση στο άθλημα. Δεν μας φοβίζει όμως αυτό. Θα πάμε για να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας και ό,τι βγει».   

Για τον Ομοσπονδιακό προπονητή, Μάκη Δημητριάδη, μόνο καλά πράγματα έχει να πει αφού γνωρίζονται πριν από τη συνεργασία τους στην Εθνική παίδων: «Τον γνωρίζω από τότε που ακόμα ήμουν στα τμήματα υποδομής του Εθνικού. Τον είχα προπονητή και με έχει βοηθήσει πολύ μαζί με κάποιους άλλους ανθρώπους για να βελτιωθώ και τώρα βρίσκομαι εδώ. Επίσης, χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θανάση Μουστακίδη, τον οποίο ξέρω προσωπικά και επαγγελματικά και με έχει βοηθήσει πολύ. Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει πολλά πράγματα και η παρουσία του στην ομάδα είναι σημαντική».

Για την πρόσφατη κλήση του στην Εθνική Ανδρών και την πρόσληψη των Αλέκου Λεώνη και Σωτήρη Δρίκου, ο Ραφαήλ πρόσθεσε: «Είχα τη χαρά να είμαι στην Εθνική Ανδρών το καλοκαίρι στην προετοιμασία για το Euroleague, αλλά δυστυχώς η ομάδα δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Με την πρόσληψη των κ.κ. Λεώνη, Δρίκου ελπίζω να έρθουν και αυτά».

«Μου βγήκε σε καλό»

 

Βέβαια τα παραπάνω έρχονται σε αντίθεση με τη δική του περίπτωση, αφού αν και η Αλεξανδρούπολη, η πόλη στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε έχει βγάλει σπουδαίους αθλητές του βόλεϊ, ο Κουμεντάκης δεν διστάζει να πει πως η ενασχόλησή του με το άθλημα ήρθε τυχαία και κυρίως επειδή κάποιοι συμμαθητές του ξεκίνησαν στα τμήματα υποδομών του Εθνικού: «Ξεκίνησα τυχαία στο βόλεϊ. Συμπτωματικά, επειδή κάποιοι φίλοι μου είχαν ξεκινήσει να παίζουν στα τμήματα υποδομών. Γράφτηκα κι εγώ, περισσότερο για την παρέα και τελικά μου βγήκε σε καλό».
Παράλληλα, δεν το κρύβει πως αισθάνεται τυχερός που έτυχε να ανδρωθεί στον Εθνικό, έναν σύλλογο που ξέρει να ανακαλύπτει και να αναδεικνύει αθλητές: «Είμαι τυχερός γιατί ανήκω στον Εθνικό που δίνει ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Με βοηθούν και με στηρίζουν και ο προπονητής μου ο κ. Ανδρέαδης, αλλά και οι συμπαίκτες μου. Δυστυχώς, όλοι οι σύλλογοι δεν δίνουν εύκολα ευκαιρίες στους νεαρότερους παίκτες».

Για την παρουσία του Εθνικού Αλεξανδρούπολης στο εφετινό πρωτάθλημα της Volleyleague, αλλά και τις προσωπικές εκτιμήσεις του, ο Κουμεντάκης δήλωσε: «Το εφετινό πρωτάθλημα δεν είναι τόσο ποιοτικό, όσο τις προηγούμενες χρονιές, αλλά σίγουρα είναι πιο ανταγωνιστικό και αμφίρροπο. Η ομάδα μου ξεκίνησε δυνατά, έκανε κάποιες καλές νίκες, στη συνέχεια έχασε αρκετούς βαθμούς, αλλά το θέμα είναι ότι πετύχαμε τον στόχο της παραμονής».

Πολλά παιδιά στην ηλικία του φαντάζονται πώς θα ήταν να βρίσκονταν σε μεγάλη ομάδα. Προσγειωμένος, όμως, ο νεαρός του Εθνικού θα πει: «Προτιμώ να είμαι σε μια ομάδα στην οποία να παίζω και όχι σε μια μεγάλη ομάδα και να είμαι αναπληρωματικός. Αυτός είναι και ο λόγος που η Εθνική δεν πάει καλά. Οι Έλληνες είναι αναπληρωματικοί στις ομάδες τους και βασικοί στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Εάν θέλουμε μια καλή Εθνική θα πρέπει να μειωθούν οι ξένοι. Σίγουρα θα επηρεαστεί το επίπεδο του πρωταθλήματος, αλλά πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε. Εάν θέλουμε μια καλή Εθνική πρέπει να κάνουμε θυσίες».

Ο ελεύθερος χρόνος του Ραφαήλ είναι περιορισμένος, αφού ταυτόχρονα είναι μαθητής στην τρίτη τάξη του Γενικού Λυκείου Αλεξανδρούπολης και θέλει να περάσει στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής: «Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνδυάζεις το σχολείο και να παίζεις σε ομάδα της Α1. Δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Από τη μια είναι οι υποχρεώσεις με τον Εθνικό και από την άλλη τα διαβάσματα. Προσπαθώ κάθε μέρα να προπονούμαι και να βελτιώνομαι σαν αθλητής και από την άλλη να διαβάζω για να περάσω στη σχολή που θέλω. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι εξίσου καλός και στα δύο, αλλά προσπαθώ για το καλύτερο. Ευχαριστώ τους γονείς μου που με βοηθάνε και μου δίνουν δύναμη».

- ΘΕΜΑ ΑΠΟ ΤΟ 1ο ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ VOLLEB@LL